آنژیورِناپ‌ژن در واقع یک دارو متکی بر فناوری رِناپ‌ (mRNA-based drug) جهت کمک به بازیابی عملکرد قلب پس از بروز حمله قلبی است. عارضه قلبی که در نتیجه گرفتگی عروق کرونری (عروق تغذیه کننده قلب) و نهایتاً ایسکمی در عضله قلب ایجاد می‌شود در مواردی که منجر به مرگ نشود ممکن است موجب عدم کارایی عضله قلب و در نتیجه نارسایی قلبی شود. در موارد مزمن پیوند قلب تنها راه درمان است، کمبود اهدا کننده و همخوانی ژنتیکی از معضلات این شیوه درمان است. یکی از مهم‌ترین روش‌هایی که می‌توان بوسیله آن به بهبود و بازتوانی عضله آسیب دیده قلب پس از ایسکمی امیدوار بود القاء سریع رگزایی با استفاده از هورمون محرک رگزایی یعنی VEGFA-165 است. اما استفاده از این هورمون به صورت پروتئین نوترکیب در کارآزمایی‌های بالینی موفق ظاهر نشده و استفاده از آن متوقف شد زیرا به دلیل کوچک بودن این پروتئین پس از مدت بسیار کوتاهی پس از تزریق از جریان خون پاک می‌شد و اجازه نمی‌یافت تا به صورت موثر سبب القاء رگزایی شود. بدین ترتیب تلاش‌های بسیاری برای توسعه روش‌های جایگزین برای حل این مشکل آغاز شد که یکی از موثرترین آنها استفاده از mRNA (یا همان رِناپ) کد کننده VEGFA-165 (آنژیورِناپ‌ژن) بود به نحوی که پس از تزریق مستقیم به داخل عضله آسیب دیده قلب وارد سلول‌های قلبی می‌شود و برای یک بازه زمانی مشخص از روی آن هورمون پروتئینی VEGFA-165 ساخته شده و ترشح شود تا به صورت کاملاً موضعی سبب القاء رگزایی شود.